- εκλεκτικισμός
- Θεωρία που απορρίπτει τη μονομέρεια των διαφόρων φιλοσοφιών, οι οποίες παρουσιάστηκαν διαδοχικά στην ιστορία. Ο ε. υποστηρίζει ότι θεμελιώνει μια προοπτική, η οποία κατορθώνει να ενοποιήσει τις διάφορες απόψεις αντλώντας ό,τι θετικό και λιγότερο μονομερές υπάρχει στην καθεμία. Με τον τρόπο αυτό, ο ε. θεωρήθηκε συχνά συνώνυμος του συγκρητισμού. Ορισμένες φορές διαδραμάτισε θετικό ρόλο μέσα στην ιστορία, σε σχέση με τις σχολαστικές μικρότητες και το πνεύμα ανταγωνισμού. Αργότερα, όμως, αντιμετώπισε την κριτική που του καταλόγιζε ότι ήταν απλή φιλοσοφία μιας υποτιθέμενης ευθυκρισίας (ή κοινής λογικής) ή ότι δεν μπορούσε να δικαιολογήσει το κριτήριο, σύμφωνα με το οποίο ισχυριζόταν ότι επιτύγχανε τον συμβιβασμό των διαφόρων θεωριών.
Ο ε. διαδόθηκε κατά την ελληνιστική εποχή, ιδιαίτερα κατά την περίοδο του αποκαλούμενου μέσου στωικισμού που αντιπροσωπευόταν από τον Παναίτιο τον Ρόδιο και τον Ποσειδώνιο, οι οποίοι προσπάθησαν να συμβιβάσουν τα δόγματα της σχολής τους με τα δόγματα των ακαδημεικών και των περιπατητικών, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για μια περισσότερο τυπική μορφή ε. της αρχαιότητας, τον ε. του Κικέρωνα. Μια κάποια εκλεκτική θέση μπορεί να συναντήσουμε και σε ορισμένους εκπροσώπους της πατρολογίας (κλάδου της θεολογίας που μελετά τη ζωή και ιδιαίτερα το συγγραφικό έργο των Πατέρων της Εκκλησίας), στην απόπειρά τους να χρησιμοποιήσουν την κλασική σκέψη, προκειμένου να επεξεργαστούν μια χριστιανική φιλοσοφία. Ο όρος ε. όμως εισήχθη στη φιλοσοφική γλώσσα ιδιαίτερα από την εποχή των εγκυκλοπαιδιστών.
Στην ιστοριογραφία της τέχνης ο ε. αποδείχθηκε συχνά ένας βολικός όρος. Οφείλεται στο Βίνκελμαν, που τον χρησιμοποίησε σχεδόν για πρώτη φορά ως ιστορική κατηγορία και τον χρησιμοποίησε στα κείμενά του για τους Καράτσι. Στη θεωρία του Βίνκελμαν είναι έκδηλη η κλασική έμπνευση· με την αφαίρεση, το έργο του καλλιτέχνη αντλεί από πολλά φυσικά πρότυπα τα καλύτερα μέρη, από τα οποία συνθέτει ένα ανυπέρβλητο ιδεώδες πρότυπο. Στην ιστοριογραφία που αναπτύχθηκε πριν από τον Βίνκελμαν, και ιδιαίτερα στα κείμενα τέχνης του 17ou αι., αν και δεν χρησιμοποιείται ρητά ο όρος ε., ωστόσο συναντάται ή υποστηρίζεται η περίπτωση χρησιμοποίησής του (Βαζάρι, Μπελόρι, Μενγκς). Η αντικλασική πολεμική οδήγησε σε μια υποτίμηση της εκλεκτικής μεθόδου, ταυτίζοντάς τη με μια θέση περισσότερο παθητική και δεκτική παρά δημιουργική. Η πολεμική ωστόσο αυτή στάθηκε αφορμή για τη δημιουργία ενός νέου είδους ε.
Το πιο συγκεκριμένο παράδειγμα προγραμματικού ε. μας προσφέρεται από την αρχιτεκτονική του 18ου και 19ου αι., η οποία ιδιαίτερα στη Γαλλία έλαβε μια καθαρά θεωρητική διατύπωση παράλληλα με τον φιλοσοφικό ε. του Βικτόρ Κουζέν. Ο φιλοσοφικός ε. δημιουργήθηκε από αντίδραση προς το ελληνορωμαϊκό στιλ και οδήγησε στην επανεκτίμηση των ιστορικών στιλ: βυζαντινού, μεσαιωνικού, ανατολικού και αναγεννησιακού. Ο ε. του 19ου αι. έλαβε έτσι χαρακτήρα πολύ διαφορετικό από τον κλασικό ε. και μάλιστα αποτέλεσε την έκφραση του ρομαντικού ιστορισμού σε ό,τι αφορά τη στάση του να αναβιώσει και να απορροφήσει τις πιο διαφορετικές εποχές και τους πιο διαφορετικούς πολιτισμούς μέσα στην ενότητα του πνεύματος και της καθολικής ανθρώπινης συνείδησης.
* * *ο(φιλοσ.) τάση επιλογής αρχών και μεθόδων από διάφορα φιλοσοφικά συστήματα για τη σύνθεση νέου φιλοσοφικού συστήματος.
Dictionary of Greek. 2013.